Dieuwertje Blok blijft voor velen onlosmakelijk verbonden met het Sinterklaasjournaal, het programma waar ze 23 jaar het gezicht van was. Toen ze dit jaar op 67‑jarige leeftijd overleed, deed ze dat met dezelfde zachte blik waarmee ze altijd naar het leven keek. Haar laatste gebaar, geen uitgesproken woorden, maar een gemimede zin, was voor haar man Peter de Bie.
Het gemis om de presentatrice is nog altijd groot. Tijdens de recente intocht van Sinterklaas werd ze geëerd en haar opvolgster Merel Westrik draagt een kettinkje met de letter D van Dieuwertje. Het tekent hoe diep zij bij velen in het hart zit.
Huidkanker en ingrijpende amputatie
Dieuwertje kreeg te maken met huidkanker die begon als een klein bobbeltje op haar neus. Een ogenschijnlijk onschuldig wratje, tot er een bult aan de buitenkant van haar neus ontstond. Het bleek ernstig: zo ernstig dat haar neus geamputeerd moest worden.
Hoewel ze haar privéleven meestal afschermde, was ze opvallend open over de amputatie. In het boek Het leven is een worsteling van Nathalie Huigsloot vertelt ze hoe ze de schok van het nieuws omvormde tot acceptatie. Wat begon als “Ik wil niet meer leven” veranderde dankzij therapie in haar overtuiging dat ze méér was dan haar uiterlijk.
“Ik hoef geen mannen meer te verleiden. Er wordt van me gehouden… Het is maar een neus, dan maar geen neus”, zei ze met haar bekende humor.
Ook Peter ernstig ziek
Terwijl Dieuwertje nog dacht dat haar bestralingen tot genezing zouden leiden, werd haar man Peter in het ziekenhuis opgenomen. Door twee zware bacteriële infecties moest zijn rechteronderbeen worden geamputeerd. Voor haar was zijn gezondheid op dat moment belangrijker dan die van zichzelf. Ze was ervan overtuigd dat ze zou herstellen. “Het is maar een kankertje”, zei ze tegen auteur Huigsloot.
Toen Peter eenmaal thuis was en in een rolstoel zat, bleef Dieuwertje intens hopen dat de behandelingen zouden aanslaan. De amputatie die boven haar hoofd hing, accepteerde ze uiteindelijk, maar het proces ernaartoe was zwaar.
Een onverwacht doodvonnis
Toch nam haar ziekte een dramatische wending. In het ziekenhuis hoorde ze na een PET-scan dat er tumoren in haar hele lichaam zaten. Ze belde Peter met de woorden: “Ik heb overal in mijn lijf tumoren, echt overal.”
Vanaf dat moment bleven slechts drieënhalve week over. In die tijd zag Peter haar niet huilen. Ze namen samen afscheid van hun kinderen, familie en vrienden. Tijdens een laatste diner gaf Dieuwertje haar ringen aan de dochters.
Peter stelde haar in die periode voor om samen uit het leven te stappen, maar Dieuwertje wilde dat niet. “Ze wilde het einde in haar eentje doorleven”, vertelde hij.
Uiteindelijk werd de morfine opgehoogd toen de pijn te groot werd. Direct voor de laatste injectie namen haar dierbaren afscheid, Peter als laatste. Dieuwertje kon nauwelijks nog spreken, maar met haar hand voor haar mond mimede ze naar hem: Ik hou van jou. Het waren haar laatste vier woorden.
Peters keuze voor euthanasie
Drie maanden na haar overlijden koos weduwnaar Peter voor euthanasie. “Mijn lijf valt letterlijk uit elkaar”, legde hij uit. Als Dieuwertje nog had geleefd, had hij het langer volgehouden. “Dan heb je het te leuk om aan euthanasie te denken”, zei hij, “maar nu geeft mijn lijf echt aan dat het op is.”
Hij koos ervoor van zijn 75ste verjaardag op 3 juni zijn sterfdag te maken. “Iedere dag dat je naast Dieuwertje Blok wakker wordt, is wel iets om naartoe te leven,” vertelde hij. “Ik was tot op de allerlaatste dag verliefd op die vrouw.”