De rechtszaak tegen Marco Borsato kreeg dinsdag een onverwachte wending. Niet vanwege nieuwe feiten rond de beschuldigingen van onzedelijke aanrakingen van een minderjarig meisje, maar door de opzienbarende strategie van zijn verdediging. Angela de Jong beschrijft in haar nieuwste column in het Algemeen Dagblad hoe ook zij even meeging in het verhaal van de advocaten, en hoe listig de afleidingsmanoeuvre volgens haar bleek.
Bizarre details domineren het gesprek
Volgens De Jong was het dinsdagavond overal op televisie en in huiskamers onderwerp van gesprek: de bizarre details die in de rechtszaal naar voren kwamen. De moeder van het vermeende slachtoffer zou Borsato onder meer hebben gevraagd seksspeeltjes voor haar aan te schaffen, foto’s hebben gestuurd van de borsten van haar dochter en zelfs haar fanclub hebben aangespoord hun borsten te tonen voor het raam. Ook werd Borsato naar de slaapkamer van het meisje gestuurd om haar te troosten, terwijl ze zogenaamd naakt in bed lag.
“Wat een huishouden was dat daar, joh?” schrijft De Jong, die toegeeft aanvankelijk volledig te zijn meegezogen in de strategie van de verdediging. “Ik trapte er zelf ook in. In totale shock heb ik dinsdagmiddag twee podcasts vol zitten kletsen over wat ik allemaal voor idiote dingen had gehoord.”
Slimme strategie van advocaten Knoops?
De verdediging van Borsato, gevoerd door het bekende advocatenduo Geert-Jan en Carry Knoops, krijgt van De Jong een staande ovatie. Niet vanwege de inhoud, maar vanwege de effectiviteit. “Ze zien er keurig uit, maar kennen alle sluwe tactieken, alle behendige trucjes.”
De Jong noemt het een bewuste afleidingsmanoeuvre: de aandacht verschuiven van het gedrag van Borsato naar de merkwaardige gezinssituatie van het slachtoffer. Zo ontstaat het beeld van een zanger die tegen zijn zin verstrikt raakte in een disfunctioneel huishouden, eerder een naïeve deelnemer dan een dader.
“Victimblaming!”
In haar column blikt De Jong kritisch terug: “Het lag natuurlijk niet aan hem dat hij aan de billen van een minderjarige zat. Een 15-jarige die op schoot kruipt bij een volwassen man, daar is toch een steekje bij los? Die vraagt er toch om? Eh, hoe noemen we dat ook alweer? Oh ja, victimblaming.”
Het duurde volgens haar tot de uitzending van Pauw & De Wit voordat de zaak weer in de juiste proporties werd geplaatst. Slachtofferadvocaat Richard Korver en psycholoog Iva Bicanic benadrukten daar glashelder: het gaat hier om een 15-jarige, en van een 15-jarige blijf je af. Punt. De verantwoordelijkheid ligt altijd bij de volwassene, nooit bij het kind.