Asmara Thielen, het vermeende slachtoffer van Marco Borsato, heeft de zitting ervaren als ‘victim blaming’. Dat zei haar advocaat Peter Plasman bij Pauw & De Wit. Maandagavond was Plasman te gast bij het praatprogramma op NPO1.
Pauw begon de uitzending met een korte terugblik: “Vorige week waren alle ogen gericht op zanger Marco Borsato. Hij moest zich twee dagen lang verantwoorden tegenover de rechter, omdat hij wordt verdacht van het plegen van ontucht met een vijftienjarig meisje. Afgelopen donderdag zaten zijn advocaten, Geert-Jan en Carry Knoops, hier aan tafel. Vanavond is de advocaat van het slachtoffer te gast: Peter Plasman.”
Op de vraag of hij dat eerdere gesprek met de Knoopsen had gezien, antwoordde Plasman: “Ja, en dat is eigenlijk de reden dat ik nu hier zit. Dat noemen we in ons vak napleiten: je hebt de zitting gehad, en daarna ga je nog even door. Mijn cliënt is, net als haar moeder, nog helemaal nooit aan het woord geweest in deze zaak. Behalve de slachtofferverklaring heeft ze nergens op kunnen reageren. Wat ik vorige week zag, vond ik victim blaming op hogeschoolniveau. En toen dacht ik: dan ga ik nu ook even wat vertellen.”
Volgens Plasman was ook het slachtoffer die mening toegedaan. “Ja, daar is niet omheen te kijken. Dat was victim blaming pur sang.” Op Pauws vraag hoe het inmiddels met het meisje gaat, bleef Plasman terughoudend: “Nee, daar ga ik helemaal niets over zeggen. En ook niet over haar moeder. Dat is gewoon omdat zij dat niet wil.”
Pauw legde uit: “Mijn vraag komt voort uit het feit dat het twee personen zijn die mede door deze rechtszaak nog wel enigszins tot leven zijn gekomen bij een wat groter publiek.” Plasman counterde door te stellen dat zijn cliënten ‘min of meer vermoord zijn bij het grote publiek’. “Als je over leven praat, dan denk ik dat het meer die kant op gaat”, zei hij.
Pauw: ‘Je blijft met je tengels van een minderjarige af’
Pauw schetste de kern van de zaak: “We praten hier over een meisje dat vijftien was, en over alles wat haar is aangedaan voordat ze zestien werd. Dat is de beschuldiging.” Plasman vulde aan: “Het gaat om een paar maanden voordat ze zestien was, dan zit je onder een strafrechtelijke leeftijdsgrens.” Als Pauw zegt dat je ‘gewoon met je tengels van een minderjarige afblijft’, antwoordt de advocaat: “Ja, of die minderjarige nou zegt dat ze het leuk vindt of het zelfs uitlokt, je blijft ervan af.”
Het Openbaar Ministerie verdenkt Marco Borsato van ontucht met het destijds vijftienjarige meisje, de dochter van een vriendin die voorzitter was van zijn fanclub. Volgens het OM betastte Borsato haar billen, borsten en vagina, ook onder haar kleding. Dinsdag eiste het OM vijf maanden onvoorwaardelijke gevangenisstraf.
Pauw wees op de lange duur en de publieke druk rond de zaak. “Heeft zij ooit overwogen haar aangifte in te trekken?” vroeg hij.
Plasman antwoordde: “Nadat ze eenmaal aangifte had gedaan, niet meer. Maar daarvoor is van alles gebeurd, en dat is eigenlijk het treurigste in deze zaak: het had niet zo ver hoeven komen als het niet zover gekomen was.”
Toen Pauw vroeg of de zaak überhaupt had hoeven bestaan, zei Plasman: “Nee. Mijn cliënt heeft vanaf het begin gezegd: dit is mij overkomen, en ik wil daarvoor erkenning. En dat is niet erkenning in de media, maar erkenning van de dader.”
‘Asmara wilde geen geld’
Over de intenties van zijn cliënt was Plasman helder: “Het gaat over een meisje dat heeft gezegd: ik wil alleen erkenning dat jij dit gedaan hebt. Ik wil niet dat je de gevangenis in gaat, ik hoef ook geen geld. Ik wil alleen dat jij erkent dat jij mij dit hebt aangedaan.” Pauw vroeg waarom die erkenning nooit kwam. Plasman: “Dat is een vraag die alleen Marco Borsato kan beantwoorden.”
Pauw weet: “Als je bedenkt dat misschien wel de meest populaire zanger van Nederland vermoedelijk zijn carrière kwijt is — of hij nu wel of niet schuldig wordt bevonden — dan had hij, als hij iets verkeerd had gedaan, heel makkelijk kunnen zeggen: ‘Dit heb ik gedaan, dit erken ik, en ik bied mijn excuses aan.’ Ze hadden een langdurige, intieme band. Niet per se seksueel, maar wel hecht. En dan denk je: waarom heeft hij dat niet gedaan?”
Volgens Plasman is het mogelijk dat Borsato bang was voor de gevolgen. “Misschien heeft hij de gevolgen niet kunnen overzien. Het is nooit makkelijk voor een dader om te zeggen: ‘Ik heb dat gedaan.’ Maar het had wel gemoeten. En ook al was het niet makkelijk, het was verstandiger geweest. Tenzij hij het niet gedaan had. En dan ga je natuurlijk niet zeggen dat je het wel hebt gedaan.”
Pauw: “Dat is dus wat hij nu ook steeds zegt: ik kan niet iets bekennen wat ik niet heb gedaan.” Plasman stelt: “Dat zegt hij, maar ik vind de bewijzen meer dan voldoende om tot een veroordeling te komen. En in dat licht was het misschien wel veel verstandiger geweest.”