De vermeende komst van een asielzoekerscentrum in het Brabantse dorp Wouw zorgde voor veel ophef in het Brabantse dorp, ondanks het feit dat er geen plannen zijn voor een azc. Een petitie tegen de komst werd zo’n vierhonderd keer ondertekend, en in het dorp verschenen spandoeken met anti-azc-leuzen. De aanleiding? Een gerucht op sociale media. Sander Schimmelpenninck schrijft er in de Volkskrant een vernietigende column over.
Hoewel de gemeente Roosendaal benadrukt dat er geen sprake is van een azc op de locatie, is het kwaad al geschied. De lokale overheid probeert de gemoederen nu te sussen door vast te leggen dat de grond uitsluitend als landbouwgrond gebruikt zal worden.
Digitale desinformatie voedt lokale onrust
Wat in Wouw gebeurde, staat niet op zichzelf. Volgens columnist Sander Schimmelpenninck is het een voorbeeld van hoe desinformatie via platforms als Facebook leidt tot wantrouwen en xenofobie. “Het hep gestaan op Feesboek“, schrijft hij cynisch, doelend op hoe snel ongefundeerde berichten als waarheid worden gezien.
Schimmelpenninck wijst op een groter probleem: een groeiende groep Nederlanders laat zich leiden door onderbuikgevoelens, terwijl een andere groep, die beter zou moeten weten, zwijgt. “Tokkies gonna tok,” stelt hij, “maar de vraag is waarom ú niks doet.”
De stille meerderheid blijft te stil
De column richt zich op de passiviteit van de zogenoemde ‘mensen met klasse’ – burgers die kritisch denken, maar zelden in actie komen. Racistische leuzen en extreemrechtse propaganda worden vaak jarenlang genegeerd. “Waarom rijdt u er zwijgend langs?” vraagt Schimmelpenninck.
Volgens hem wordt de publieke ruimte zo steeds meer gedomineerd door schreeuwerige, intolerante geluiden. Hij pleit voor kleine daden van verzet, juist van burgers zelf.
Kerstboodschap: laat zien waar je voor staat
In zijn slot roept Schimmelpenninck op om tijdens de feestdagen na te denken over maatschappelijke betrokkenheid. Niet door te klagen aan de keukentafel, maar door daadwerkelijk iets te doen: racistische leuzen overschilderen, spandoeken weghalen, je stem laten horen.
“We leven in de Verduistering”, schrijft hij, doelend op een samenleving die haar morele kompas lijkt kwijt te zijn. Volgens hem ligt de sleutel bij de zwijgende meerderheid, die weer zichtbaar tegengeluid moet bieden aan oprukkend extremisme.